Mijn jeugd: een tijd van ravotten en spelen

Als kind was ik een echte speelvogel. Ik had het geluk te mogen opgroeien in een warm gezin waar ik mocht ravotten en vuil worden. Als ik terugdenk aan alle mooie herinneringen van mijn jeugd komt er geen enkele spontaan in me op dat ik binnenshuis doorbracht. Eerder denk ik terug aan onze jaarlijkse kampeervakantie waar ik tientallen vriendjes maakte op de camping en hoe ik elke dag met mijn rollerskates (en overdreven veel beschermingsattributen) over de camping cruisede. Aan hoe ik met m’n BMX over mijn zelfgemaakte crossparcours in onze tuin vloog. Of aan hoe ik mijn ouders een bijna-hartaanval bezorgde wanneer ik weer maar eens te dicht tegen het ravijn wandelde in de Franse Alpen. Om maar te zwijgen over hoe grappig ik het vond om belletje-trek te doen samen met de andere kinderen uit mijn straat. Ik kan zo nog wel even doorgaan. Er was geen dag dat ik zonder bult, schram, snee, blauwe plek of vuile (kapotte) kleren thuiskwam, zalig toch?

Jong en onbezorgd: mijn avonturen tijdens de pubertijd

Ik ging al spelend mijn pubertijd in. Samen met mijn hartsvriendinnen had ik de tijd van mijn leven. Ik kreeg er ook een bijzonde teamplayer bij, eentje die mijn hele wereld overhoop haalde: Yakari (oftewel: mijn partner in het hier en nu). Toegegeven, een vaste teamplayer was hij niet, maar wel eentje die nooit meer helemaal uit het spel verdween. Als ik niet bij één van mijn vriendinnen (of stiekem bij Yakari) zat, kon je me op de mountainbike, op de trampoline, op ski’s of al lopend door het bos vinden. Je zult het wellicht niet gek vinden dat ik in het middelbaar bewust voor de richting ‘sport-wetenschappen’ koos. De wetenschap van de mens in beweging enerzijds en de kracht van buiten zijn anderzijds kreeg stilaan écht betekenis in mijn leven.

Van sportkotter naar bewegings- en neurowetenschapper

Gefascineerd door de mens in beweging, sport en spel werd ik ondergedompeld in het studentenleven, en startte een universitaire opleiding ‘Lichamelijke opvoeding en bewegingswetenschappen’, beter gekend onder de naam ‘t sportkot. Ik vond de opleiding fantastisch, maar bleef op mijn honger zitten. Ik wilde weten hoe dit alles wordt aangestuurd vanuit de hersenen en startte een doctoraat binnen het domein van bewegings- en neurowetenschappen. Ik mocht in mijn proefpersonen hun hersenen kijken (dat bedoel ik letterlijk, ja) terwijl zij bewegingen uitvoerden in en MRI scanner. In 2017 promoveerde ik aan de KU Leuven tot doctor in de biomedische wetenschappen.    

Het moederschap en een valse start                  

In 2019 kreeg mijn leven een hele andere wending, ik werd mama van een prachtige zoon. Zonder twijfel, dit is het mooiste wat me ooit is overkomen. Jammer genoeg kenden we een valse start. Eentje met een traumatische geboorte/bevalling, opname op neonatologie en veel medische onderzoeken en ingrepen in het eerste levensjaar. Daar waar mijn spel voordien altijd in beweging was met veel interactie, leek het beeld nu op pauze gezet, met mijn zoontje en ik samen in één cocon. Ik vroeg me af hoe het kon dat ondanks die geborgenheid die ik hem gaf, ondanks die veilige gehechtheidsrelatie die we hadden opgebouwd, hij toch niet volledig kon helen van zijn traumatische medische ervaringen.

De weg naar herstel

Enerzijds kwam ik tot het besef dat ik zelf iets heel belangrijk verloren ben bij de bevalling, een fundament, iets wat er altijd was en erna plots niet meer: mijn speelsheid. Ik ging geen avonturen meer aan en ging in freeze. Aan de buitenkant zag ik er vitaal en fit uit maar mijn lijf voelde bevroren. Hoe kan het dat dit lichaam, dat altijd zo veel plezier beleefde aan sport en spel, dat zo veel kon, plots niet meer als het mijne voelde? Dat ik, nota bene gepromoveerd in de sport- en bewegingswetenschappen, mij plots zo uit mijn lijf voelde? Dat ik zelfs het nut van spel en beweging niet meer kon voelen? Mijn hoofd wist dat dat belangrijk was, ja, maar mijn lijf was het kwijt.

Anderzijds was de weg naar gepaste hulpverlening voor mijn zoon op z’n minst gezegd moeilijk en duurde het een jaar en negen maanden voor we geschikte hulp vonden. Uiteindelijk startte we, onder begeleiding van kinderpsychiater dr. Binu Singh, een intens traject van negen maanden (twee dagen per week) op ‘kleine k’ (UZ Leuven). We ontdooiden. Ons spel kwam terug in beweging. De bubbel die we hadden vond een opening. De weg naar herstel. Om terug te gaan spelen en bewegen (letterlijk!).

Beweging als tool voor healing en emotioneel welbevinden

Elke vrijdag vond je mij samen met mijn zoon op de mat met een therapeut, ouder-kind bewegingstherapie. Daarnaast ging ik de confrontatie met mezelf aan en volgde ik een intensief traject lichaamsgerichte psychotherapie in combinatie met innerlijke kind heling en schema-therapie. In 2022 volgde ik een 200hrs yoga teacher training “Yoga as a medicine tool for healing & balance” en een opleiding tot Sherborne practitioner. Sherborne is een bewegingspedagogiek gericht op kinderen thuis en veilig te laten voelen in hun eigen lichaam, en verbinding met anderen al bewegend te faciliteren. Tijdens deze trajecten realiseerde ik me dat, hoewel ik als bewegingswetenschapper al veel kennis had over de effecten van beweging op het lichaam, de link tussen beweging en psychisch/emotioneel welbevinden nog ontbrak. Door deze persoonlijke ontwikkeling en meer dan 17 jaar opleiding en expertise binnen het domein van de bewegingswetenschappen, heb ik nu een holistisch begrip van de kracht van beweging.

En nu weet ik, door in verbinding te zijn met onszelf (zowel met ons lichaam als onze geest), kunnen we bewuste keuzes maken die niet alleen onze eigen gezondheid ten goede komen, maar ook de verbinding met onze kinderen, onze naasten en onze planeet.